Αγόρευση Ευ. Βενιζέλου κατά τη συζήτηση επί των άρθρων και του συνόλου του σχεδίου νόμου του Υπουργείου Οικονομίας και Οικονομικών «Κανόνες Τεκμηρίωσης Ενδοομιλικών Συναλλαγών, Κανόνες Υποκεφαλαιοδότησης Επιχειρήσεων, Διαδικασία Ταχείας Αδειοδότησης και άλλες διατάξεις.
Δεν ήρθε στη Βουλή να εισηγηθεί μία τροποποίηση της οικιστικής και πολεοδομικής νομοθεσίας γενική και αφηρημένη, οπότε με μεταβατικές διατάξεις και διαχρονικό δίκαιο να αντιμετωπίσουμε και το ζήτημα που έχει προκύψει με την αλλαγή της χρήσης των ημιυπαίθριων χώρων ή υπογείων μέσα στο περίγραμμα του όγκου του κτιρίου. Δεν ήρθε εδώ να λύσει ένα πρόβλημα της δικής του αρμοδιότητας και ένα πρόβλημα που απασχολεί την κοινωνία και τα νοικοκυριά ανεξαρτήτως του δημοσιονομικού άγχους και της εισπρακτικής λογικής της Κυβέρνησης.
Δέχθηκε να υπογράψει μια τροπολογία που εντάσσεται σε αυτήν τη συγκυριακή εισπρακτική λογική και δέχθηκε να γράψει στην αιτιολογική έκθεση της τροπολογίας αυτής ότι επειδή ο αριθμός των χώρων που άλλαξαν χρήση υπερβαίνει το 1.5 εκατομμύριο, υπολογίζεται ότι θα συγκεντρωθεί ένα πολύ σημαντικό ποσό που θα εξυπηρετήσει το δημόσιο συμφέρον, όχι με τη βελτίωση της οικιστικής κατάστασης και της πολεοδομικής νομοθεσίας αλλά με την ενίσχυση των οικονομικών του κράτους και μάλιστα σε εποχή που ως γνωστόν υπάρχει πρόβλημα με το δημοσιονομικό έλλειμμα.
Άρα έρχεται και μας λέει ότι εντάσσεται σε μία φορολογική και πιο συγκεκριμένα εισπρακτική λογική, συγκυριακή, και ότι αυτό δεν γίνεται για κάποιους γενικότερους λόγους της αρμοδιότητάς του, αλλά για λόγους καθαρά δημοσιονομικούς, συγκυριακά δημοσιονομικούς.
Ξέρετε ποια είναι η συγκλονιστική διαφορά; Εάν η συζήτηση άνοιγε με πρωτοβουλία του ΠΕΧΩΔΕ γενικά και εκτός της πρακτικής λογικής, θα μπορούσαμε να συζητήσουμε εάν η αλλαγή των πάγιων ρυθμίσεων του ΓΟΚ, σε σχέση με το βάθος του ημιυπαίθριου χώρου που πάει στο 1,80 και σε σχέση με το ύψος του υπογείου που πάει μόλις στο 0,80 του μέτρου, έχει μία λογική ή αν πρέπει να κάνουμε άλλες ρυθμίσεις. Θα άνοιγε μία συζήτηση με τον τεχνικό κόσμο της χώρας, με τον επιστημονικό κόσμο της χώρας για να δούμε εάν αυτό είναι σωστό, είναι εφαρμόσιμο, έχει μία λογική, εάν αυτό βελτιώνει ή επιδεινώνει τους όρους δόμησης και άρα τους οικιστικούς όρους, γιατί υπάρχει ένα διασφαλισμένο συνταγματικά οικιστικό κεκτημένο. Ο κάθε πρακτικός μηχανικός μπορεί να βεβαιώσει ότι όλα αυτά είναι πρόχειρα. Είναι η γνωστή μπακάλικη λογική.
Για να δείξει τώρα ο κ. Σουφλιάς ότι παίρνει μέτρα τα οποία καταργούν την πηγή του προβλήματος,θεσπίζει μέτρα, τα οποία είναι πρόχειρα, δεν έχουν μελετηθεί, δεν έχουν συζητηθεί, δεν έχουν τεκμηριωθεί τεχνικά, δεν μας έχουν πει οι ειδικοί τι επιπτώσεις έχει αυτό στη μορφή των πόλεων και στη λειτουργία των κτιρίων. Αλλά ακόμη και η αποδοχή της τακτοποίησης της αλλαγής της χρήσης δομημένων παράνομα χώρων, που υπάρχουν μέσα στο περίγραμμα, αλλά τώρα αλλάζουν χρήση, δεν έχει καμία λειτουργική λογική, διότι υπάρχουν πολυόροφες οικοδομές στο κέντρο που έχουν ανάγκη από χώρους στάθμευσης και άρα δεν πρέπει να αλλάξει η χρήση και υπάρχουν μονοκατοικίες σε περιοχές στις οποίες περισσεύουν οι εικονικές θέσεις στάθμευσης, άρα εκεί δεν βλάπτει οικιστικά και λειτουργικά την πόλη η κατάργηση κάποιων θέσεων στάθμευσης.
Αυτό το λέω για να δώσω ένα πολύ απλό παράδειγμα, γιατί είναι άλλο να καταργείς θέσεις στάθμευσης σε πολυόροφο κτήριο γραφείων, που τώρα έχουν γίνει καταστήματα οι θέσεις στάθμευσης ή έχει μετατραπεί σε καφενείο η πυλωτή και διαφορετικό να λες ότι έχεις στο σχέδιό σου τέσσερις θέσεις στάθμευσης σε μία μονοκατοικία, και σου φτάνει η μία ή οι δύο.
Συνεπώς, δεν υπάρχει καμία τεχνική λογική, δεν ακολουθούνται κανόνες της επιστήμης, δεν γίνεται lege artis η ρύθμιση αυτή, γιατί γίνεται εικονικά. Δεν είναι μία οικιστική ρύθμιση. Είναι μία δημοσιονομική και εισπρακτική ρύθμιση.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, με εντυπωσίασε, πρέπει να πω, η επιχειρηματολογία του κ. Σουφλιά, γιατί περιγράφει μία πραγματικότητα κοινωνική και οικιστική. Είναι γεγονός πως η περιουσία των ελληνικών νοικοκυριών είναι επενδεδυμένη κυρίως σε ακίνητα. Υπολογίζεται ότι μπορεί αυτή η περιουσία να υπερβαίνει το 700% του ΑΕΠ και ειδικότερα σε κατοικίες μπορεί να είναι επενδεδυμένο ένα ποσό που υπερβαίνει το 450% του ΑΕΠ, ενώ οι αντίστοιχοι ευρωπαϊκοί μέσοι όροι κινούνται γύρω στο 250% του ΑΕΠ κάθε χώρας.
Δεν υπάρχει, συνεπώς, αμφιβολία ότι συζητούμε σήμερα για ένα τεράστιο κοινωνικό, οικονομικό, αναπτυξιακό θέμα, αλλά συζητούμε και για το πολύ σημαντικότερο θεσμικό και ηθικό ζήτημα των σχέσεων κράτους και πολίτη, γιατί προκειμένου να έχουμε ένα έντιμο και νομιμόφρονα πολίτη, πρέπει να έχουμε και ένα έντιμο ειλικρινές και ει δυνατόν έξυπνο κράτος, που χειρίζεται τα θέματα αυτά και δημιουργεί ένα πλαίσιο ασφάλειας δικαίου.| Ο κ. Σουφλιάς είναι Υπουργός Περιβάλλοντος, Χωροταξίας και Δημοσίων Έργων για περίπου έξι χρόνια και εμφανίζεται σήμερα στη Βουλή αντιμετωπίζοντας ένα από κορυφαία οικιστικά και πολεοδομικά θέματα του τόπου παρεμπιπτόντως, με αφορμή μια τροπολογία εντεταγμένη σε ένα πολυνομοσχέδιο του Υπουργείου Οικονομικών, που εξυπηρετεί κυρίως φορολογικούς και ακριβέστερα εισπρακτικούς λόγους.Δεν ήρθε στη Βουλή να εισηγηθεί μία τροποποίηση της οικιστικής και πολεοδομικής νομοθεσίας γενική και αφηρημένη, οπότε με μεταβατικές διατάξεις και διαχρονικό δίκαιο να αντιμετωπίσουμε και το ζήτημα που έχει προκύψει με την αλλαγή της χρήσης των ημιυπαίθριων χώρων ή υπογείων μέσα στο περίγραμμα του όγκου του κτιρίου. Δεν ήρθε εδώ να λύσει ένα πρόβλημα της δικής του αρμοδιότητας και ένα πρόβλημα που απασχολεί την κοινωνία και τα νοικοκυριά ανεξαρτήτως του δημοσιονομικού άγχους και της εισπρακτικής λογικής της Κυβέρνησης.
Δέχθηκε να υπογράψει μια τροπολογία που εντάσσεται σε αυτήν τη συγκυριακή εισπρακτική λογική και δέχθηκε να γράψει στην αιτιολογική έκθεση της τροπολογίας αυτής ότι επειδή ο αριθμός των χώρων που άλλαξαν χρήση υπερβαίνει το 1.5 εκατομμύριο, υπολογίζεται ότι θα συγκεντρωθεί ένα πολύ σημαντικό ποσό που θα εξυπηρετήσει το δημόσιο συμφέρον, όχι με τη βελτίωση της οικιστικής κατάστασης και της πολεοδομικής νομοθεσίας αλλά με την ενίσχυση των οικονομικών του κράτους και μάλιστα σε εποχή που ως γνωστόν υπάρχει πρόβλημα με το δημοσιονομικό έλλειμμα.
Άρα έρχεται και μας λέει ότι εντάσσεται σε μία φορολογική και πιο συγκεκριμένα εισπρακτική λογική, συγκυριακή, και ότι αυτό δεν γίνεται για κάποιους γενικότερους λόγους της αρμοδιότητάς του, αλλά για λόγους καθαρά δημοσιονομικούς, συγκυριακά δημοσιονομικούς.
Ξέρετε ποια είναι η συγκλονιστική διαφορά; Εάν η συζήτηση άνοιγε με πρωτοβουλία του ΠΕΧΩΔΕ γενικά και εκτός της πρακτικής λογικής, θα μπορούσαμε να συζητήσουμε εάν η αλλαγή των πάγιων ρυθμίσεων του ΓΟΚ, σε σχέση με το βάθος του ημιυπαίθριου χώρου που πάει στο 1,80 και σε σχέση με το ύψος του υπογείου που πάει μόλις στο 0,80 του μέτρου, έχει μία λογική ή αν πρέπει να κάνουμε άλλες ρυθμίσεις. Θα άνοιγε μία συζήτηση με τον τεχνικό κόσμο της χώρας, με τον επιστημονικό κόσμο της χώρας για να δούμε εάν αυτό είναι σωστό, είναι εφαρμόσιμο, έχει μία λογική, εάν αυτό βελτιώνει ή επιδεινώνει τους όρους δόμησης και άρα τους οικιστικούς όρους, γιατί υπάρχει ένα διασφαλισμένο συνταγματικά οικιστικό κεκτημένο. Ο κάθε πρακτικός μηχανικός μπορεί να βεβαιώσει ότι όλα αυτά είναι πρόχειρα. Είναι η γνωστή μπακάλικη λογική.
Για να δείξει τώρα ο κ. Σουφλιάς ότι παίρνει μέτρα τα οποία καταργούν την πηγή του προβλήματος,θεσπίζει μέτρα, τα οποία είναι πρόχειρα, δεν έχουν μελετηθεί, δεν έχουν συζητηθεί, δεν έχουν τεκμηριωθεί τεχνικά, δεν μας έχουν πει οι ειδικοί τι επιπτώσεις έχει αυτό στη μορφή των πόλεων και στη λειτουργία των κτιρίων. Αλλά ακόμη και η αποδοχή της τακτοποίησης της αλλαγής της χρήσης δομημένων παράνομα χώρων, που υπάρχουν μέσα στο περίγραμμα, αλλά τώρα αλλάζουν χρήση, δεν έχει καμία λειτουργική λογική, διότι υπάρχουν πολυόροφες οικοδομές στο κέντρο που έχουν ανάγκη από χώρους στάθμευσης και άρα δεν πρέπει να αλλάξει η χρήση και υπάρχουν μονοκατοικίες σε περιοχές στις οποίες περισσεύουν οι εικονικές θέσεις στάθμευσης, άρα εκεί δεν βλάπτει οικιστικά και λειτουργικά την πόλη η κατάργηση κάποιων θέσεων στάθμευσης.
Αυτό το λέω για να δώσω ένα πολύ απλό παράδειγμα, γιατί είναι άλλο να καταργείς θέσεις στάθμευσης σε πολυόροφο κτήριο γραφείων, που τώρα έχουν γίνει καταστήματα οι θέσεις στάθμευσης ή έχει μετατραπεί σε καφενείο η πυλωτή και διαφορετικό να λες ότι έχεις στο σχέδιό σου τέσσερις θέσεις στάθμευσης σε μία μονοκατοικία, και σου φτάνει η μία ή οι δύο.
Συνεπώς, δεν υπάρχει καμία τεχνική λογική, δεν ακολουθούνται κανόνες της επιστήμης, δεν γίνεται lege artis η ρύθμιση αυτή, γιατί γίνεται εικονικά. Δεν είναι μία οικιστική ρύθμιση. Είναι μία δημοσιονομική και εισπρακτική ρύθμιση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου