ΕΝΑ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΟ ΑΡΘΡΟ !!!!!!!!!!!
Το ελληνικό κράτος οδηγήθηκε τουλάχιστον 4 φορές σε πτώχευση στην ιστορία του, λόγω αδυναμίας αποπληρωμής των εξωτερικών δανείων που κατά καιρούς σύναψε, αρχίζοντας πριν ακόμη συσταθεί.
Το 1827,πτώχευσε γιατί δεν μπόρεσε να αποπληρώσει τις 2.800.000 λίρες «Δάνεια της Ανεξαρτησίας», που είχαν συνάψει οι αγγλικές τράπεζες με τους επαναστάτες έλληνες, στους οποίους τελικά κατέβαλλαν μόνο το 20%.
Το 1843, γιατί δεν κατάφερε να αποπληρώσει το δάνειο των 60 εκατ. φράγκων που είχε συνάψει με την Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία και από το οποίο εισέπραξε μόνο 50 εκατομ. Τα 33 εκ. εξ αυτών καταβλήθηκαν για την αποπληρωμή των «Δανείων της ανεξαρτησίας», 12,5 εκατ. για την εξαγορά από την Οθωμανική Αυτοκρατορία της Αττικής, της Εύβοιας και μέρους της Φθιώτιδος και 7,5 εκατομμύρια για την συντήρηση του βαυαρικού στρατού.
Το 1893, γιατί δεν μπορούσε να αποπληρώσει τα δάνεια 585,4 εκατ.φράγκων που είχε συνάψει, το 35% των οποίων, ποτέ δεν το εισέπραξε. Ενώ με το 65% αυτών, αποπλήρωσε προηγούμενα δάνεια και χρηματοδότησε τεχνικά έργα (σιδηροδρομικό δίκτυο Αθηνών- Πελοποννήσου, διώρυγα της Κορίνθου, οδικό δίκτυο).
Το 1898 δανείστηκε 150 εκ. φράγκα, με το 62% των οποίων αποζημίωσε την Οθωμανική Αυτοκ-ρατορία για την παραχώρηση της Θεσσαλίας, ενώ τα έξοδα δανείου ανήλθαν στο 23%. Ακολούθως δανείστηκε 521 εκ.φράγκα, με τα οποία αποπλήρωσε προηγούμενα δάνεια, κατέβαλε πολεμικές αποζημιώσεις και υποστήριξε τον Μακεδονικό αγώνα, τους βαλκανικούς πολέμους και την ενσωμάτωση νέων εδαφών.
Από το 1915-1931 δανείστηκε 992 εκ. φρ. και 80 εκατ.μάρκα, με τα οποία αποπλήρωσε προηγούμενα δάνεια και αντιμετώπισε τον Μικρασιαστικό Πόλεμο και την αποκατάσταση των προσφύγων. Αλλά το 1932 ξαναπτώχευσε.
Παρά τις πτωχεύσεις, οι δανειστές ούτε ζημιώνονταν, ούτε αποθαρρύνονταν να το δανείζουν. Διό-τι τα δάνεια επιβαρύνονταν με υψηλούς τόκους και υπέρογκες προμήθειες, αποτελώντας επικερδή επένδυση για αυτούς και ήταν επίσης απολύτως αναγκαία για το κράτος, που όφειλε να τα αποπληρώνει, για να ξαναδανειζόταν.
Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο απαιτούνταν η ανασυγκρότηση και ανάπτυξη του καθημαγμένου κράτους. Προς τούτο συνάφθηκε σταδιακά μεγάλος εξωτερικός και εσωτερικός δανεισμός. Δυστυχώς δημιουργήθηκε ένα κράτος, χωρίς ισχυρή θεσμική θωράκιση, οργάνωση και προσανατολισμό.
Οι κομματικές αντιπαραθέσεις, ο κοινωνικός διαχωρισμός και η έλλειψη ομοψυχίας έδρασαν καταστροφικά.
Επί δεκαετίες η κομματική εξυπηρέτηση, εξασφάλιζε την άνοδο και διατήρηση στην εξουσία. Βασικά εργαλεία της ήταν η οικογενειοκρατία, η γραφειοκρατία και το ρουσφέτι. Ποτέ δεν εφαρμόστηκε πρόγραμμα εθνικής οικονομίας. Ενώ η οικονομική πολιτική κυρίως περιελάμβανε αποσ- πασματικά και μεταβαλλόμενα φορολογικά μέτρα και νομισματικές υποτιμήσεις. Ο ιδιωτικός τομέας συρρικνώθηκε και διογκώθηκε ο δημόσιος. Μειώθηκε το εθνικό προιόν (έσοδα) της χώρας, ενώ αυξήθηκαν οι πάσης φύσεως υποχρεώσεις της, τις οποίες δεν μπορούσε αυτοδύναμα να καλύψει.
Μεταξύ 1978-87 οι απασχολούμενοι στο δημόσιο αυξήθηκαν από 300.000 σε 640.000, με περαιτέρω αύξηση, ώστε το 2010 ήταν άγνωστος ο αριθμός και το κόστος τους. Δημόσιες Επιχειρήσεις με μονοπωλιακό αντικείμενο, λόγω υπέρογκης αύξησης των λειτουργικών εξόδων τους, μετατράπηκαν σε χρόνια ελλειμματικές. Αυξήθηκαν οι αμυντικές δαπάνες , κατατάσσοντας την χώρα στην 1η θέση πανευρωπαικά. Οι φορείς κρατικής εξουσίας επιτήδεια επιβάρυναν κάθε υπηρεσία ή προιόν συναλλαγής τους με παράνομες προμήθειες, επιβαρύνοντας τις κρατικές δαπάνες πάσης φύσεως. Μη συμμορφούμενη η χώρα στις ευρωπαικές υποχρεώσεις της (πχ κατάργηση χωματερών) υποχρεώθηκε επανειλημμένως στην πληρωμή μεγάλων προστίμων.
Όλες αυτές οι δαπάνες,τα πρόστιμα και τα ελλείμματα καλύφθηκαν με εξωτερικά δάνεια, που έφθασαν να αποτελούν, το μεγαλύτερο κρατικό έσοδο.
Επιπλέον οι εργολήπτριες εταιρείες τεχνικών έργων λάμβαναν δάνεια από το εξωτερικό, με την εγγύηση του Ελληνικού Δημοσίου, τα οποία παραχωρούσαν στο Ελληνικό Δημόσιο για την εκτέλεση των δημόσιων έργων. Τα ευρωπαικά προγράμματα οικονομικής στήριξης (1ο, 2ο πακέτο Ντελόρ, 3ο Κοινοτικό πλαίσιο στήριξης, Ε.Σ.Π.Α.), μερικώς απορροφήθηκαν και πάντως δεν αξιοποιήθηκαν. Ακόμη νέα επενδυτικά τραπεζικά προιόντα μετέτρεψαν την χώρα σε μετοχή χρηματιστηριακού ταμπλώ, στοιχηματίζοντας στο μέλλον της.
Το 2010 το Ακαθάριστο εθνικό προιόν ανήλθε στα 236 δισ.ευρω, με αναμενώμενη μείωση το 2011.
Αντίθετα το ακαθάριστο εξωτερικό χρέος σύμφωνα με ΤτΕ ανέρχεται στο ποσό των 413.018 δις.ευρώ, πλέον του εσωτερικού χρέους και η χώρα βρίσκεται σε τροχιά ύφεσης. Δανείζεται για να αποπληρώνει τα προηγούμενα δάνεια και να καλύπτει προσωρινά τις κρατικές δαπάνες λειτουργίας της. Και αυτό θα συνεχίζεται γαιτανάκι, αυξανόμενου του χρέους πολλαπλάσια, όσο δεν εφαρμόζεται πρόγραμμα εθνικής ανάπτυξης της οικονομίας, ορθολογιστικής μείωσης των κρατικών δαπανών και (νομικού) ελέγχου της προέλευσης του χρέους.
Η συγκυριακή αναδιοργάνωση του κράτους, με αποσπασματικές δράσεις, μάλλον οδηγεί σε ακρωτηριασμό της λειτουργίας του.
Αποδίδεται η ευθύνη στον ξένο παράγοντα και στην εσωτερική κεντρική πολιτική σκηνή, χωρίς διακρίσεις, αλλά και στην επί χρόνια στάση ζωής μας, εξαιτίας των οποίων κινδυνεύουμε να μετατραπούμε σε προτεκτοράτο.
Ωφέλιμο είναι να μην τοποθετηθούμε και αυτή την φορά σε αντίθετα στρατόπεδα, γιατί στόχος είναι το εθνικό συμφέρον που πρέπει να υπηρετήσουμε.
Μαρία Δ. Λυμπέρη
Δικηγόρος στον Άρειο Πάγο
Δημοτική Σύμβουλος Μεταμόρφωσης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου